“Ik heb dit jaar veel meer tepels gezien dan vorig jaar!” brult een jongen tegen zijn vrienden. Ze lopen met ontbloot bovenlijf over de boardwalk van Coney Island en kloppen elkaar lachend op de schouders. Het is de eerste zaterdag na 21 juni, de dag waarop de zomer in New York traditioneel wordt ingeluid met de Mermaid Parade. Honderden mensen verkleden zich als alles en iedereen dat in de zee leeft. Van vis tot koraal en van zeemeermin tot Neptunus. Gezichten zijn blauw en groen geschilderd, lijfen zijn vol gespoten met glitters, parelkettingen hangen van schouders, parasols zijn omgetoverd tot kwallen, schelpen worden als bikinibovenstukje gebruikt en strakke rokken met fonkelende pailletten fungeren als staart. Er wordt enthousiast op trommels geslagen en uitdagend met heupen gedraaid. Dit is de zeeversie van het zomercarnaval in Rotterdam and I love it!

De planken van de boardwalk kletteren onder de wielen van onze fiets. Ze liggen gedeeltelijk los op hun ondergrond. Hier en daar steekt een schroef gevaarlijk hoog uit het hout. Het beroemde reuzenrad (denk aan de film Requiem for a dream) staat pas sinds enkele weken weer overeind. Bijna ging de Mermaid Parade dit jaar niet door, omdat er geen geld meer was na de herstelwerkzaamheden van storm Sandy. Maar een eeuwenoude traditie (bij wijze van spreken dan) blaas je niet zomaar omver en dus sprongen donateurs bij om de optocht toch door te kunnen laten gaan.

De Mermaid Parade werd voor het eerst georganiseerd in de jaren ’80 als een homage aan de Coney Island Mardi Gras van het begin van de twintigste eeuw. Het strand en de pretparken van Coney Island trokken toen veel bezoekers uit de hele omgeving van New York en beleefde hoogtijdagen. Na de Tweede Wereld Oorlog raakte de buurt in verval. Er kwam airconditioning in de bioscopen (een serieuze concurrent op het gebied van koel vermaak) en de komst van auto’s zorgde ervoor dat de minder drukke stranden van Long Island (Hamptons) binnen het bereik van de New Yorkers kwamen. Maar: niets is onomkeerbaar in New York. Begin deze eeuw vatte burgemeester Bloomberg het plan op om de Olympische Spelen naar Coney Island te halen en dus moest de buurt gerevatiliseerd. De Spelen kwamen er nooit, maar het pretpark kwam wel terug en de bezoekers ook. Konijnen Eiland (zoals het oorspronkelijk heette) is dus terug van weg geweest.

Met piepende remmen komen we tot stilstand aan het begin van de Parade. Mensen verdringen zich rond de hekken, die af en toe open gezet worden door de politie zodat de bezoekers kunnen oversteken van de strandkant naar de kant van het pretpark, waar het eten en drinken wacht. Er wordt ongeduldig geduwd en getrokken. Tussen de samengeperste zwetende lijven hap ik naar adem en probeer ik mijn ‘zen’ te bewaren, maar dan sta ik ineens aan de overkant en slenteren we op ons gemak naar Nathans (waar sinds 1916 jaarlijks op 4 juli hotdog-eetwedstrijden worden gehouden). Zeemeerminnen lopen hier in rustig tempo voorbij, terwijl dronken Amerikanen (‘Bidge and Tunnel’, oftewel: schorriemorrie uit Jersey – denk type Snooki) roepen dat ze de volgende meermin echt in haar tieten gaan knijpen. “Het zijn net apen,” zegt vriendin T. “Ze zien een kont en denken: daar moet ik in!” We grinniken terwijl we onze mega grote cola’s drinken en friet met ketchup eten.