De eerste keer dat ik The Lumineers hoorde, was in Van Horn op Court street in Brooklyn. Van Horn is een sandwichshop waar je in plaats van een BLT een Sweet  PLT kan bestellen (zoete aardappel met sla en tomaat), met roergebakken boerenkool als bijgerecht. De cocktails hebben er namen als ‘wildcatter’ en  ‘last american hero’ en achterin het restaurant is nog net een stukje te zien van een ruwe bakstenen muur, waarmee ik maar wil zeggen dat we het hier over een hippe toko hebben.

Ik woonde nog niet zo lang in Brooklyn Heights en het was één van mijn eerste avonden dat ik hier samen met mijn vriend T. wat ging eten (er zouden nog velen volgen).  Het was druk en het geroezemoes klonk als een gonzende achtergrond bij de muziek, die zachtjes vanuit de speakers boven onze hoofden naar beneden golfde.  Terwijl ik nog gebogen zat over de menukaart en mijn blik  liet glijden over de lijst met lokale bieren, was daar ineens de muziek van The Lumineers.

The Lumineers is een folk-rock band uit Denver, maar dat wist ik toen nog niet. Mijn vriend T. ook niet trouwens, want hij ging zo ongeveer tegelijk met mij rechterop zitten om beter te kunnen luisteren naar het nummer Dead Sea en moest het antwoord schuldig blijven op mijn vraag wie dit was. Het was het barmeisje dat ons de naam van de band, het nummer en het album gaf.  Trots, alsof de band  haar persoonlijke ontdekking was.  Alsof ze een geheim onthulde, leunde ze iets over de bar heen en fluisterde bijna dat de band “supercoole” muziek maakte, maar dat ze er wel “een beetje suf” uitzagen op youtube. “Niet kijken dus!” was haar advies “maar wel gewoon genieten van de muziek”.

Daar moest ik aan denken toen ik gisteravond in een bomvol Paradiso naar het uitverkochte concert van The Lumineers ging.  Ik voelde me een beetje als dat barmeisje uit Brooklyn: trots, alsof ik ze eigenhandig ontdekt had en van Amerika naar Europa had versleept.  Helemaal toen ze hun hitsingle Ho Hey vanaf het balkon van Paradiso onversterkt de zaal ingooiden en het hele publiek meebrulde met het (niet al te ingewikkelde) refrein. En ook later, toen ze mijn favoriet stubborn love zongen.

Toen ik daar in Van Horn zat en The Lumineers voor het eerst hoorde, was het in eerste instantie de stem van de zanger, die me aansprak.  Hij zong zo traag en treurig, dat de melancholie van het liedje Dead Sea meteen door mijn aderen stroomde. Ik heb een zwak voor mannen met baarden en gitaren die droevige liedjes zingen en dit leek helemaal in die categorie te passen.

Maar er was nog iets anders wat mijn aandacht trok en dat was de tekst van het liedje:

I stood alone, upon the platform in vain
Puerto Ricans they were playing me salsa in the rain
With open doors and manual locks
In fast food parking lots

I headed West, I was a man on the move
New York had lied to me, I needed the truth

In de korte tijd dat ik in New York woonde, had ik een antenne ontwikkeld voor muziek die over ‘my new hometown’ ging en ik had inmiddels een aardige verzameling liedjes aangelegd waarin gezongen werd over de straten en buurten waar ik op zwoele zomeravonden doorheen slenterde, mijn ipod vast verankerd op mijn hoofd.  Zo luisterde ik naar de Fugees (So on my day off, with David Sonnenberg, I play golf/Run through Crown Heights screaming out, ‘Mazel Tov’ ), naar Bob Dylan (Born in Red Hook, Brooklyn in the year of who knows when/Opened up his eyes to the tune of an accordion), Ryan Adams (Lived in an apartment out on Avenue A, I had a tar-hut on the corner of 10th), de Ramones (Chewin’ at a rhythm on my bubble gum, The sun is out, I want some. It’s not hard, not far to reach, We can hitch a ride to Rockaway Beach)  en mijn favoriet, the Avett Brothers (Ah Brooklyn Brooklyn take me in. Are you aware the shape I’m in. My hands they shake my head it spins. Ah Brooklyn Brooklyn take me i).

New York is voor mij onlosmakelijk verbonden met muziek en The Lumineers zullen me altijd terug brengen naar Brooklyn.  Als ik het nummer Dead Sea hoor, zit ik weer even aan dat tafeltje in Van Horn bij de rode bakstenen muur, de menukaart in mijn hand en uit de luidsprekers de treurige klanken van het allereerste nummer dat ik ooit van The Lumineers hoorde en dat overigens helemaal niet zo treurig, maar eerder romantisch is -maar daar kwam ik pas veel later achter (Like the Dead Sea.You told me I was like the Dead Sea. You’ll never sink when you are with me. Oh Lord, like the Dead Sea) –Het schijnt dat het vriendinnetje van de drummer dit ooit echt tegen hem gezegd heeft –Aaah, dan klinkt het ineens heel anders, toch?