“Ik heb een interessant voorstel gehad, van een getrouwde man”

“Echt? Dit verhaal wil ik horen, vertel!”

“Een paar weken geleden was ik biertjes aan ’t drinken op het dakterras van het Wythe Hotel in Williamsburg.”

“Daar ben ik nog steeds niet geweest! Hoe was het? Dat wordt het nieuwe Standard genoemd, toch?”

“Ja, super hipperdepip, avantgarde… nou ja, typisch Williamsburg dus. Fenomenaal uitzicht op de skyline van Manhattan. Echt een aanrader! Hoe dan ook, ik raakte daar in gesprek met een man.”

“De getrouwde man? Was hij aantrekkelijk?”

“Ehm ja. Hij was aantrekkelijk, op een clean-cut-American manier. Je weet wel, bloes in bandplooibroek, haar in de scheiding, blauwe ogen. Hij was advocaat, maar hij had Engelse literatuur gestudeerd en was liever professor geworden aan de universiteit, maar het schijnt heel moeilijk te zijn om daar werk in te vinden.”

“Wat voor advocaat was hij?”

“Strafrecht. Althans, dat zei hij. Maar later vertelde hij dat hij bezig was om een faillissement te begeleiden. Het is een grote firma, dus hij doet eigenlijk alles wat hij in z’n schoot geworpen krijgt.”

“Okay, ga verder.”

“Goed, hij was dus getrouwd. Niet dat dat iets uitmaakte, want ik voelde me niet tot hem aangetrokken. Niet mijn type. Maar het was wel gezellig: we kletsten gewoon wat over New York, literatuur, Williamsburg….”

“Was je dronken?”

“Nee, maar ik had niet zo veel gegeten en ik was de avond begonnen in de Brooklyn Brewery.”

“Oh, ik houd van de Brooklyn Brewery! Krijg je daar nog steeds 7 biertjes voor 20 dollar?”

“Nee, je krijgt er nu 5 en daarvan heb ik de helft opgedronken, dus dat viel mee”

“Toen ik net in New York woonde, ging ik altijd naar de Brooklyn Brewery om voor weinig geld dronken te worden.”

“Ik raakte daar inderdaad in gesprek met een paar studenten, die datzelfde doel hadden. Die gasten raadde ons aan om het bier met ’t hoogste alcoholpercentage te nemen, omdat je dan voor weinig geld lekker snel dronken werd.”

“Yep, zo werkt het. Maar goed, ga door met je verhaal.”

“Wythe hotel dus en daarna zijn we nog met hem mee gegaan naar een andere bar.”

“Wacht! Was hij daar alleen?”

“Nee, hij was met een groepje vrienden. Eén daarvan had een website waarop hij hiphop-teksten ‘vertaalde’ in het Engels, omdat de meeste mensen geen idee hebben waar die tracks over gaan. Interessant verhaal wel. Ben alleen vergeten hoe die site ook al weer heette. Hoe dan ook, in die laatste bar waren zijn vrienden ineens allemaal naar huis en waren we nog maar met z’n drieën.”

“Okay, nog steeds gezellig?”

“Ja, prima. Ik begon een beetje moe te worden, dus wilde naar huis en toen vroeg hij of hij mijn nummer mocht om een keer verder te kletsen bij een kopje koffie.”

“En jij gaf je nummer?!”

“Ja, ik zie niet precies wat daar mis mee is. Ik had een leuke avond en je kan nooit genoeg vrienden hebben in een stad als New York. Bovendien had hij vanaf het begin duidelijk gemaakt dat hij getrouwd was. Daar deed hij niet geheimzinnig over. Droeg ook gewoon een trouwring, dus het leek me niet dat hij iets anders wilde dan echt gewoon verder kletsen.”

“Beetje naïef.”

“Ja, dat bleek inderdaad. Hij smste me meteen of ik zin had om koffie te drinken, maar ik kon die hele week niet. Dus spraken we de week erna af. Ondertussen veranderde hij de koffie in een cocktail, vroeg op de avond.”

“Ai, een cocktail drinken met een getrouwde man?”

“Nou, noem mij naïef, maar ik zie niet wat daar fout aan is.”

“Nee, vanuit jouw perspectief ook niks. Maar hij gaat een cocktail drinken met een vrouw die hij in een bar ontmoet heeft. Wist zijn vrouw hiervan?”

“Geen idee.”

“Nou goed, dat is ook niet jouw verantwoordelijkheid natuurlijk. Vertel verder.”

“Goed, waar was ik? Oh ja, er kwam wat tussen, we hebben de afspraak nog een paar keer verzet, maar uiteindelijk zijn we cocktails gaan drinken in Henry Public.”

“In Henry Public?! Dat is mijn favoriete bar! We moeten daar echt binnenkort een keer samen iets gaan drinken.”

“Goed idee! Laat maar weten wanneer.”

“Wat vond hij van de bar?”

“Oh, hij vond ’t er fantastisch. Hij complimenteerde me uitgebreid met mijn keuze van de kroeg. Leuke intieme sfeer. Lekker koel. Hoe dan ook: we kletsen wat en dronken cocktails. Prima avond, niets mis mee.”

“Hoeveel cocktails hebben jullie gedronken?”

“Ehm, drie?”

“Goed, wat gebeurde er toen?”

“Onze afspraak was om 19.00 uur, dus ik had niet goed gegeten. Dus na die derde cocktail voelde ik hem wel hangen, dus ik wilde naar huis. Hij stond erop om de hele rekening te betalen (wat ik echt onzin vond, maar goed) en daarna wilde hij me naar huis wandelen (wat ik ook onzin vond, want ik woon om de hoek -maar goed)”

“En je had nog steeds geen argwaan omtrent zijn intenties?”

“Nou… ik dacht er ondertussen wel ’t mijne van, maar goed, je moet ook een beetje vertrouwen hebben in de mensheid.”
“Niet in mannen! Amerikaanse mannen gaan vreemd! Wat gebeurde er?”

“We stonden voor mijn deur, hij pakt me beet, kijkt me diep in de ogen en zegt: “Ik voel me enorm tot je aangetrokken en ik weer zeker dat je je ook tot mij aangetrokken voelt.” Ik haat het als mannen dat zeggen. Zogenaamd zelfverzekerd, alsof er geen andere optie is, alsof ze de uitgang hiermee in ieder geval alvast versperren.”

“Wow! En wat zei jij toen?”

“Nou, ik was een beetje overdonderd, dus ik moest ’t even tot me door laten dringen.”

“Echt?”

“Ja, dus ik zei even niks en toen zei hij, wat onzekerder: “Nou ja, in ieder geval een klein beetje, toch?!”

“En wat zei jij toen?”

“Je bent getrouwd!”

“En wat zei hij toen?”

“Mijn huwelijk is niet jouw zorg”

“Nee!!!!”

“Nou ja, hij heeft natuurlijk gelijk. Zijn huwelijk is mijn zaak niet. Voor ’t zelfde geld hebben ze een open huwelijk en is zijn vrouw hier helemaal okay mee, geen idee.”

“Maar het wordt natuurlijk wel jouw zaak als iets met hem begint, want dan word je ineens in een rare driehoeksverhouding getrokken.”

“Precies.”

“Dus wat zei hij?”

“Hij voelde mijn aarzeling en dus begon hij, als een echte advocaat, aan zijn pleidooi: “Luister, de omstandigheden zijn perfect: ik ben niet op zoek naar een relatie, want ik ben getrouwd. Jij bent niet op zoek naar een relatie, want jij gaat het land uit.””

“Nee!”

“Ja, serieus. Het klonk als een doordacht en zakelijk voorstel.”

“Maar hij heeft geen idee waar jij wel of niet naar op zoek bent!”

“Precies!”

”Dus wat zei je?”

“Ik zei dat ik erover na zou denken.”

“Nee!!!!!!”

“Ja een beetje suf, maar ik dacht hem op die manier beleefd te kunnen afpoeieren. Zoals ik al zei: ik voelde me totaal niet tot hem aangetrokken. Hij was mijn type niet.”

“Heb je nog wat van hem gehoord?”

“Ja! Na een week smste hij me: heb je er al over nagedacht?”

“En wat smste je terug?”

“Dat ik er inderdaad over had nagedacht, maar dat ik vriendelijk bedankte voor de eer.”

“En heb je daarna nog iets van hem gehoord?”

“Nope, niks, nada.”